Ontbijten op het terras in de zon is een heerlijke manier om de dag te beginnen. Het belooft een mooie dag te worden. In de ochtend ben ik druk op de hut met schoonmaken en de kamers klaarmaken voor gasten. Om 12 uur ben ik hier al klaar mee en ik sta pas weer om 17:30 ingepland in de keuken. Lekker een vrije middag dus!
Ik maak het plan om de berg te beklimmen. De traweng. Op de bordjes staat dat ik er ongeveer 1 uur en 15 minuten over zou doen om de top te bereiken. Dat moet kunnen! Let”s do it!
Een deel van deze route heb ik al een keer gelopen/geklommen toen ik naar de grot ging. Het eerste stuk valt mij wat zwaar waardoor ik twijfel of ik het we zal doen vandaag. Toch lijkt het me zo cool de top te bereiken dat ik door loop.
Bij elke stap omhoog wordt het uitzicht mooier maar de route steeds moeilijker. Ik moet mezelf echt optrekken aan de de rotsen. Vaak sta ik even stil om van de omgeving te genieten en veel foto’s te maken, stiekem is dit een excuus om even op adem te komen. Er zijn zoveel verschillende bloemen hier. Al die kleuren zijn net een schilderij met op de achtergrond hoge bergen, groen gras en helderblauwe meren. De bijen vinden het hier vast ook mooi aan het gezoem te horen. Hoe hoger ik kom hoe steiler en stiller het wordt. De mensen die ik tegenkom lijken het moeilijk te hebben met de afdaling. Ik zie dat ze wegglijden over de stenen en laag bij de grond blijven. Bij elke stuk dat ik hoger kom denk ik ja, dit moet ik straks ook allemaal weer naar beneden. Wow wat ben ik al hoog. Een uitgestrekt uitzicht heb ik niet meer, ik loop tussen twee grijse bergtoppen in op de losse rotsen en stenen. Het is niet echt meer een pad. Je moet gewoon zorgen dat je bij de volgende gemarkeerde steen van de route uitkomt.
De ruige grijze rotsen veranderen in gras, het mooie groene zachte gras wat zo fijn zit na al dat klimmen. Mijn benen voelen zwaar maar boven op de bergen voel ik me zo vrij dat het toch weer licht voelt. Als ik om mij heen kijk zie ik dat het gras niet groen is maar geel! Er staan hier zoveel mooie gele bloemen! Daar is ie dan. Het bordje met het pijltje traweng top. Nog een paar stappen en dan ben ik echt op de top.
Boven op de berg staat een houten kruis, traweng 1984 meter. Ik tik het hout aan en ga zitten. Wow ik heb dit gewoon gedaan. Na anderhalf uur heb ik de top bereikt. De ene kant kijkt uit op prachtige ruige bergtoppen en is vooral grijs en wit van de rotsen en sneeuw. De andere kant is een heel andere wereld. Hier ga ik in het gras liggen tussen de bloemen. Het kijkt uit op het groene dal van tauplitz en nog veeel verder. Wow wat een uitzicht. Het mooiste uitzicht komt na de zwaarste klim toch?
Nu ik op de top ben ga ik zeker niet gelijk naar beneden. Er zijn 2 andere mensen en die vraag ik om een foto te maken. Op de top voel ik me echt vrij en trots. Lekker genieten en wat eten en drinken. Voor ik wegging had ik met mezelf afgesproken dat ik 15:00 weer zou gaan afdalen, maakt niet uit hoe laat ik op de berg aan zou komen. Zo zou ik genoeg tijd hebben om terug te zijn voor werk. Na een uurtje is het dan zo ver en begin in aan de terug weg, steil omhoog klimmen is zwaar maar een stuk minder eng dan afdalen op de steile stukken. Ik voel de stenen onder mijn voeten rollen en moet mij de hele tijd vast houden aan de rotswand. Ik ben heerlijk alleen en heb dus alle tijd om voorzichtig naar beneden te gaan. Lekker klimmen over de rotsen, het is fijn dat ik nu weet welk stuk wanneer komt en hoe lang het nog is en waar ik ben op de route. Dat had ik de heenweg niet. Vaak ga ik zitten op een steen en blijf laag bij de grond omdat de stappen van de rotsen erg groot zijn voor mij en ik niet op die rotsen wil springen. De wereld komt steeds weer een stukje dichterbij. Ik kan zelf al weer mensen zien lopen. Van iets lager is het uitzicht ook zo mooi. Dan zie je veel meer details zoals blauwe meren en de berghut. De zon schijnt op mijn gezicht en er zijn weinig wolken. De rots en steen afdaling heb ik nu gehad yes! Ben zo blij dat ik weer veilig beneden sta. Op een grasveldje ga ik in de zon liggen. Het is toch niet ver meer naar de hut, alleen nog een deel afdalen op gras en aarde dus dat ik een stuk minder gevaarlijk. Juist daarom glijd ik daarom daar uit, modder is net zo glad als losse stenen!
Door de drukte moet ik een half uurtje eerder beginnen met werken en heb dus nog 45 minuten pauze op de hut.
Elke dag wordt er apfel en topfenstrudel gebakken. De kapjes kunnen niet verkocht worden en daarom worden die in de privé koelkast gelegd. Even in de magnetron en heerlijk op het terras een stukje apfelstrudel eten met warme vanillesaus.
De wekker gaat weer vroeg. Tijd om het ontbijt te doen. Opstaan gaat wel lastig met al die spierpijn. Voor het ontbijtbuffet voor de gasten begint om 7:30 zitten er al twee gasten . Niet alleen de gasten maar ook de koeien komen goedemorgen zeggen op het zonnige terras. We bieden lunch pakketjes aan, maar dan moeten ze het wel van te voren aangeven zodat ik meer kan maken, er zitten maar twee gasten maar toch zijn er ineens al 10 broodjes weg. Hmmm waar zouden die gebleven zijn.
Tot begin van de middag help ik in de keuken met bijvoorbeeld broden en vlees snijden maar ook broodjes smeren en gerechten klaar maken en natuurlijk de afwas tussendoor. Om 13 uur moet ik echt weg want het verjaardagsfeestje van het meisje is vanmiddag. De kinderen zijn zelf al in het dal maar die komen straks samen met 3 andere meisjes met de lift naar boven. En 1 volwassene met 6 kinderen in de lift past natuurlijk niet. Daarom ben ik ook nodig in het dal. Mijn route naar de lift is iets langer omdat ik allemaal foto’s en filmpjes maak van de koeien onderweg. Al die bellen klinken ook zo leuk. Het is toch een prachtige plaatje, koeien tussen de gele bloemen met de bergen op de achtergrond.
Daar komt de lift aan. Deze keer ga ik naar beneden met de lift dus ik weet dat er een geweldig uitzicht aan komt. De vorige keer was dat achter me. Toen draaide ik me zeker ook wel eens om maar dat is toch anders. Eerst gaat de lift nog over een heuvel heen we gaan steeds een stukje omhoog en ik zie dat het uitzicht er aan zit te komen. Beetje bij beetje zie ik het dal verschijnen. We gaan over de berg heen en wauw. Dat is het dan. Prachtig. Onder mij hoor ik water stromen maar ik zie het water niet. Ik geniet van alle geluiden en de warme zon op mijn gezicht.
Het uitzicht komt er bijna aan! 
Ik moet een keer overstappen maar nu gaat het gelukkig beter. Ik weet tenminste waar ik moet gaan staan en uitstappen en hoe die beugel naar beneden moet. Dat is al een stuk beter dan de vorige keer. Wel ben ik heel zenuwachtig om dit straks met 3 kinderen te doen.
In het dal staan er al drie meisjes met mooie jurkjes en cadeautjes in hun handen te wachten. Niet veel later komt de vader met de 3 kinderen er ook aan. Samen met de jarige en 2 van haar Duitse vriendinnetjes moet ik als eerst instappen. Zo kan ik nog geholpen worden als er iets niet goed gaat. De hele dag ben ik hier al zenuwachtig voor. In ongeveer 10 seconden komt de lift er aan en moet ik 3 kinderen op de goede plek er in tillen, zelf op de goede plek gaan zitten en de beugel naar beneden doen. Vooral het inschatten waar ik ze neer moet zetten zodat ze met hun benen tussen de beugel zitten vind ik moeilijk inschatten. De meiden vinden de lift geweldig en doen spelletjes zoals ik zie ik zie wat jij ziet. Jammer voor mij gaan ze dan naar voren hangen om van alles te bekijken! Ik vind het alleen maar spannend en ben blij als we bij de overstap zijn. deze keer gaat het soepeler en kijk ik ook een beetje om mij heen als de lift omhoog gaat. Zelfs in het Duits kan ik met ze mee lachen. Boven op de berg gaan we een lange wandeling maken naar een groot meer. Dit is best een steile afdaling. De vader voorop en ik achter aan. Met 6 kinderen gaan we in een treintje met elkaars handen vasthouden en met het gezicht naar de bergwand lopen we naar beneden. Als er dan iemand uitglijd heeft altijd iemand die hand vast. Dat gebeurt ook wel een paar keer. Onderweg zien we ook nog een slang wow! Als we stoppen om de slang te bekijken heb ik mijn handen vrij om een foto van het uitzicht te maken en het meer goed te bekijken. Als je hier naar beneden valt glij je best een stuk door alle bloemen en takken heen zo het meer in.
Na een paar bochtjes staan we ineens voor een prachtig blauw/groen meertje. Het is klein en ligt verstopt achter de bergwand. Wow de kleur van het water is zo mooi. In het gras kunnen we heerlijk zitten en pakken daar de cadeautjes uit. Ze heeft ook een eenhoorn ballon op een stokje gekregen, super leuk alleen de eenhoorn gaat er de hele tijd van door, waait zo de hele tijd van het stokje af. Na de fijne picknick gaan we verder lopen naar de hut. Daar ren ik weer snel de berg af om de eenhoorn te vangen. Net optijd voor de eenhoorn het water in vliegt. We lopen verder maar daar gaat de eenhoorn weer. Gelukkig zijn we snel weer bij de berghut en is iedereen en de eenhoorn veilig aangekomen.
Hmmm het ruikt binnen al heerlijk! De kok heeft een grote pan met kaiserschmarrn gemaakt. Dit is een van de bekendste oostenrijkse gerechten en is een soort pannenkoeken die in grote stukken is gesneden met poedersuiker er op, het wordt geserveerd met appelmoes, slagroom en topfen, dat is een soort kwark. Als afsluiter van het feest doen we een typisch verjaardagsspelletje. Ik kende het zelf nog niet. Een kind wordt geblinddoekt, de rest verstopt een pan met een snoepje er onder. Het kind wordt rondgedraaid,op zijn knieën gezet en krijgt een houten pollepel. De rest roept warmer of kouder terwijl de andere op de grond kruipt en in het rond slaat met die pollepel. Als je op de pan slaat mag je het snoepje op eten. De pan kan overal verstopt worden. We moeten wel goed opletten waar ze de pan neerzetten want ineens hadden ze die pan op de trap gezet en zouden ze zo het kind kruipend met een blinddoek de trap af sturen.
Het was een drukke dag, de rust om de hut is fijn. Nog even lekker van de zon genieten voor deze ondergaat. Buiten praat ik nog gezellig met de andere medewerkers van de hut en maak nog wat foto’s met de kok
Ook op de dagen dat ik zelf geen ontbijt heb ben ik vroeg wakker. Dan doet Julia het ontbijt en is dus al vroeg bezig op onze kamer. Wel kan ik lekker blijven liggen en daarna uitgebreid ontbijten op het terras in de zon. Om 9 uur begint de werkdag voor mij met schoonmaken van de hut. Lang ben ik niet bezig want op vrijdag is altijd de corona test. Deze keer moet er nog afval weggebracht worden naar de parkeerplaats en kunnen wij mee rijden naar de testlocatie! Bij het hotel waar de corona test is staat een soort houten ski lift bankje die perfect is voor foto’s.
Na het zout water gorgelen lopen we terug naar de hut. Het is prachtig weer dus het is echt fijn om zo samen eens een wandeling te maken. Op de hut ga ik verder met de kamers klaarmaken. Ze hebben hier 2 grote slaapzalen en veel kamers, in totaal zijn er 55 slaapplekken. En heel veel stapelbedden, ook twee persoons stapelbedden. Het zijn zeker niet de makkelijkste bedden om op te maken. Ik ben dan ook erg blij als ik klaar ben. De hele middag heb ik vrij tot ik in de avond weer in de keuken moet zijn. De zon schijnt zo fijn maar wandelen lijkt mij niet zo fijn. Ik heb nog veel spierpijn van de bergbeklimming.
Ik begin met lopen en kijk ineens uit over het grote meer. Het grote meer met een prachtige grasveld ervoor waar de mooiste bloemen groeien. Het grote meer met de steile bergwand er achter. Het grote meer dat eigenlijk niet super groot is maar het heet Großsee. En dat betekent groot meer. Naast mij loopt een klein pad de heuvel op. Dat is fijn want als ik zou afdalen naar het meer moest ik straks ook weer omhoog, en daar had ik nou net niet zo veel zin in vandaag. Een klein stukje van het pad af ga ik in het gras zitten. Heerlijk alleen en lekker in de zon. Het is erg warm dus ik verplaats naar een schaduw plekje. De koeien staan aan de andere kant van de heuvel maar ik hoor ze steeds dichterbij komen. De bellen rinkelen en ik hoor de grazen. Ze zijn nog ver weg. Ik lig nog fijn in het gras als ik heb idee heb dat ik de koeien haast kan hoor ademen. Snel pak ik mijn spullen en ga weer naar het pad. Maar ik zie helemaal geen koe dichtbij, die zijn nog helemaal aan de andere kant. Nouja ,het is ook wel mooi geweest zo buiten.
Naast de afwas moet ik ook veel vlees snijden en het ontbijt voorbereiden voor de volgende dag. Deze avond eindigt wat later dan normaal omdat de gasten nog tot laat eten bestellen.
Ineens komen we er achter dat het best wel leuk is om foto’s te hebben tijdens het werken. Zo is hier de fotoreportage van de zaterdagochtend: Bedden opmaken, stofzuigen, Julia die druk is met het ontbijt opruimen en heerlijk buiten in de zon op het terras ontbijten
Het is een prachtige dag en dat betekent drukte in de hut en op het terras! Net voor 12 uur moet ik stoppen met schoonmaken om in de keuken met de afwas te helpen en het afruimen van het terras. Als mensen klaar zijn met eten en hun borden laten staan op het terras moeten die daar natuurlijk snel weg want anders gaat er niemand zitten, en er zijn genoeg mensen die bij ons willen komen eten of drinken. Er klinkt overal gerinkel van borden en glazen in de keuken. Op het terras hoor ik vooral veel mensen lachen en praten. Het is een gezellig geluid, de groepen aan de tafels vragen af en toe ook of ik een foto van ze kan maken. Het is een geren en gevlieg op deze zaterdagmiddag. de broodjes gaan er zo snel doorheen dat er vaak nieuw boord en vlees gesneden moet worden. Een perfecte taak voor mij, ook al vind ik die snijmachine best eng met de laatste stukjes brood en vlees, dan komt het scherpe ronddraaiende mes wel erg dichtbij mijn vingers. Gelukkig heb ik nog 2 uurtjes pauze voordat ik in de avond in de keuken begin. Tijd om uit te rusten of om een mooie wandeling te maken? Het komt niet vaak voor dat Julia en ik op hetzelfde moment pauze hebben. Na het eten van heerlijke kaiserschmarrn doen we de wandelschoenen aan. Gelukkig is het hier overal mooi en na 15 minuten lopen zijn we al bij een uitzichtpunt.
Door het raam van de keuken zie ik de koeien langslopen. Ze lopen net iets sneller dan normaal. Snel voel ik koude wind door ramen heen. Het begint steeds harder te waaien. De donkere wolken vliegen voorbij en stapelen op. Er komt regen aan. Het regent al zachtjes als ik op het terras de asbakken binnen haal. Dan begint de storm echt. De regen slaat tegen raam en het flitst aardig. Het raam staat op een kier en ik voel de regen naar binnen komen. Met hetzelfde geluid van de harde regen tegen het raam ga ik slapen. Donker is het niet echt door de maan en de contante flitsen.
Na de regen komt zonneschijn. De volgende dag wordt ik wakker gemaakt door het geluid van de koeienbellen en door het licht van de zon die door het raam schijnt. Het is mijn vrije dag. De geplande regen voor vandaag is allemaal vannacht al gevallen. Er is nu geen wolkje aan de lucht, onder de blauwe lucht eet ik op het terras mijn ontbijt. Na met het bellen met Nederland maak ik een plan voor vandaag. Grote plannen, ik ga naar de top van de Grosse Tragl. De favoriete wandeling van Heinrich Harrer. Tussen 1933-1934 werd de Grazerhütte door de beroemde alpinist Heinrich Harrer, ook auteur van het boek Zeven jaar in Tibet beheerd. Er is dus van alles over hem te lezen in de hut. Zo werd ik erg nieuwsgierig naar deze wandeling.
Vanaf de parkeerplaats staat er 5,5 uur voor gerekend, en ik denk ja vanaf hier is dat een stuk korter, dus een chocoladewafel en banaan in de tas, flesje vullen met water en gaan.
Om 10:12 zet ik mijn strava aan, nog snel naar boven rennen om mijn powerbank te halen die ik bijna vergeten was en dan kan de wandeling beginnen. Bij het eerste bordje zie ik al dat er vanaf hier ook 3 uur en 15 minuten voor gerekend staat tot ik bij de top ben. Het is een prachtige dag en ik heb alle tijd dus waarom niet?
Na aardig wat stappen kom ik bij een jagershutje aan. Hier is een kruispunt waar ik de berg op ga. Maar hier ben ik niet alleen. Ver van te voren hoorde ik ze al, de koeienbellen.`En daar liggen ze dan. Heerlijk te relaxen in de zon met een fantastisch uitzicht op de Steirersee.
Stap stap stap, ik ga weer verder de berg op. De koeienbellen komen steeds meer op de achtergrond en het gezoem van de insecten wordt harder. Er staan hier ook zo veel prachtige bloemen langs de kant.
De Steirersee wordt steeds kleiner en ik kom steeds hoger. Sommige stukken gaan best steil omhoog maar het is nog gewoon een pad dus dat is wel fijn. De zon voel ik branden, het is wel 25 graden. Wauw wat een prachtige uitzichten heb ik overal. Door de warmte ben ik best wel snel moe en dorstig dus rond 11:22 ga ik een stukje van het pad af in het gras gaan zitten. Het is nog wat nat van gister, het verkoelende gras is wel fijn op deze warme dag. Ik geniet zo van het uitzicht. Toch begin ik te twijfelen. Ik zie dat het vanaf hier een heel stuk rots klimmen is. Ik kan toch ook van dit uitzicht genieten en dan weer terug gaan naar het meer om te gaan zwemmen? Dat klinkt ook heerlijk voor een vrije dag met dit weer. Maarja deze wandeling is zo lang, als ik het nu niet doe kom ik er waarschijnlijk nooit. De vrije dag moet ook wel een rustdag zijn. Ik wil zo graag de top bereiken dat ik door ga. Ik heb de hele dag de tijd dus ik kan genoeg pauzes nemen om te rusten, en als het te zwaar wordt kan ik altijd nog terug gaan. Wel vraag ik me af of ik genoeg eten en drinken heb meegenomen
Pauze plekje
Al snel verdwijnt het gras en de bloemen en is het alleen maar rotsen en klimmen. Het lijkt wel of ik een soort maanlandschap op stap. Ik kijk tegen een mega hoge grijze ruige berg aan en voor me en om mij heen alleen maar rotsen. Om de berg heen en ik zie een uitgestrekt landschap zonder einde met alleen maar rotsen en stenen.
Zo grijs van alle stenen maar als je goed kijkt is er overal nog wel kleur te vinden. Zelfs hier groeien prachtige bloemen. De route is niet echt een pad, maar stenen en rotsen en daarop staat de route aangegeven maar hoe je bij dat punt komt met je een beetje zelf bedenken. Soms echt omhoog trekken aan stenen en springen. Het is een pittige wandeling.
Op veel plekken staan waarschuwingsbordjes voor dolinen. Dat zijn een soort zinkgaten in de berg. Het is best wel spannend dat er soms scheuren in de rots zitten waarvan in alleen maar het donker inkijk en het einde niet ziet. Echt goed kijken waar je loopt dus! Ook zijn er veel grote diepe gaten van meters breed waar je vaak de bodem wel van ziet doordat daar nog een dikke laag sneeuw in ligt.
Dan loop ik ineens achter de bergtop. Zo tussen twee bergtoppen in, ineens is al het geluid weg. Stilte, zelfs de wind hoor ik niet meer. Alleen het geluid van smeltende sneeuw die ik kleine waterstroompjes naar beneden komt. Ik klim over veel rotsen heen en sta midden in de sneeuw. Ik moeten een groot stuk sneeuw over steken en dat vind ik best spannend omdat ik niet weet wat er onder ligt, misschien zit daar ook wel een groot gat onder. Maar de andere mensen voor mij lopen er veilig overheen dus dan doe ik dat ook maar.
En daar is ie dan. Ik kan het grote kruis boven op de berg al zien. Ik ben zo blij dat de top in zicht is, maar aan de andere kant moet ik die hele berg nog op pff! Net voor de top nog een korte pauze in het gras en dan stap ik door. Ik stap zo de top van de berg op. Het voelt wel alsof het de top van de wereld is. Wat een uitgestrekt prachtig uitzicht. Het mooiste uitzicht komt zeker na de zwaarste klim.
Wow ik ben gewoon op de top. De ene kant is weer de ruige bergen en de andere kant is van gras met duizend bloemen. Als ik in het gras lig vliegen er de hele tijd vlinders om mij heen. Deze kant is zo anders maar ook zo mooi. Overal waar ik kijk zijn bergen. Zelf als ik denk dat ik niet verder kan kijken zie ik nog een vage vorm van een bergtop.
Deze dag had ik vrij gekregen omdat er veel regen en onweer voorspeld was. Gelukkig is het een hele zonnige dag zonder regen. Maar die regen en onweer is nu voorspeld voor eind van de middag. Ik wil echt niet nog van de berg afdalen als de stenen glad zijn van de regen. Vanaf de berg heb ik een goed uitzicht en zie ik dat er hoge en dichte wolken ontstaan. Tijd om weer af te dalen. Van de top af tot het sneeuw deel gaat vrij vlot, wel moet ik goed op mijn enkels letten. De sneeuw gaat helemaal snel, ik glij zo naar beneden.
Ik ben best moe maar ik zeg elke keer tegen mezelf dat ik op een ander stuk pauze ga houden, nog even door tot dat punt…Het uitgerekte stenen landschap is nu wel heel lang en uitgestrekt. Na een anderhalf uur loop ik nog over de rotsen. Het uitzicht is wel prachtig.
De wolken boven het dal zie ik steeds donkerder worden. Het gaat harder waaien en ik ga ook steeds harder door lopen. Door het geluid van de wind heen klinkt wat zacht gerommel. Dat is de onweer. Nog een beetje sneller lopen. Iets te snel want ik lig zo met mijn knieen op de rotsen. Gelukkig alleen wat schaafwonden. En weer door. Niet veel later zie ik de wereld groener worden en laat ik het grijze rotslandschap achter mij. Het pad is weer van gras en aarde, natuurlijk ook met stukken steen maar niet alleen maar rots. De mensen voor mij zie ik rennen over het pad. Gaat het dan zo slecht weer worden? Ik ga ook maar rennen. Het wordt steeds kouder. Als ik de afdaling gehad heb voel ik de eerste druppels. Gelukkig is het nog maar een half uurtje naar de hut, alleen nog een stuk omhoog en verder is het aardig vlak. De regen is heerlijk verkoelend, ondertussen ben ik al 2 en een half uur aan het teruglopen vanaf de top met een aardig tempo en zonder echte pauzes. De onweer blijft gelukkig in het dal hangen. De regen is niet erg want ik heb geen gevaarlijke stukken meer. Op de hut ga ik lekker wat eten en drinken en douchen met 2 douchemuntjes. Lekker 10 minuten dus!
Wat een wandeling en wat een dag. Wat en bijzondere tijd en omgeving.
Wouw wat een geweldige hikes heb je gedaan. En terecht vol trots de top bereikt, super! Jouw verhalen en foto’s zijn de beste reclame voor Oostenrijk haha. Wat ontzettend mooi daar.
Wat is het prachtig daar en superleuk zo een kijkje achter de schermen op het werk. Dat maakt je verhaal helemaal af! Erg leuk, geniet ervan.
Prachtige foto’s, genieten. Hoe lang blijf je daar nog?